Στο τέλος της μέρας το μόνο που εχει σημασία είναι κάποιος που σε νοιάζεται πραγματικα…
Ερχεται ο καιρός που χρειάζεσαι ζακετάκι για να βγεις έξω τα βράδια και μια αγκαλιά για να χωθείς μέσα σ’ αυτή… Κι είμαστε κι εμείς που ψάχνουμε γι’ αυτήν την αγκαλιά και είστε κι εσείς που την έχετε και δεν ξέρετε τι να την κάνετε…
Όταν τα χρώματα του ουρανού αλλάζουν και τα φύλλα αρχίζουν να πέφτουν, εντελώς ασυναίσθητα σε πιάνει μια θλίψη και μια μελαγχολία. Είναι που το αεράκι ξαφνικά γίνεται ψυχρό και θέλεις κάτι να σε ζεστάνει. Κι όταν το ζακετάκι από μόνο του δεν είναι αρκετό, σου λείπει αυτή η αγκαλιά που θα κρυφτείς μέσα της και δε θα σε βρίσκει κανείς…
Όταν ζεις σε ένα μέρος όπου τα ξενύχτια, τα ποτά κ ευφήμερες σχέσεις κυριαρχούν πολλές φορές σε παίρνει η μπάλα και γίνεσαι ένα με τις συνήθειες των πολλών. Κι όταν η προσφορά είναι μεγαλύτερη από τη ζήτηση τότε δυσκολεύουν περισσότερο τα πράγματα, ειδικά για σένα που ίσως κουράστηκες και ψάχνεις κάτι διαφορετικό. Κι γίνονται ακόμα πιο δύσκολα όταν γύρω σου υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν το εύκολο από το δύσκολο.
Γιατί το δύσκολο δεν είναι να βρεις κάθε μέρα κι μια καινούρια, παρωδική σχέση της μίας νύχτας ή της μίας εβδομάδας. Το δύσκολο είναι να βρεις κάποιον που στο τέλος της μέρας θα είναι πρόθυμος να ανοίξει την αγκαλιά του για σένα και να σε νοιάζεται πραγματικά. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να το θέλουν κ οι δύο κι αυτό είναι το δύσκολο. Να βρεις κάποιον που να θέλει τα ίδια πράγματα με σένα.
Γράφει η Σοφία
