Έλεγε η Ιουλιέτα στο Ρωμαίο της και με έκανε να αναρωτιέμαι πόση αγάπη μπορεί να έχεις μέσα σου για να πεθάνεις μαζί του επειδή δε μπορεις να αντέξεις τον αποχωρισμό.
Όμως δε χωρίζει μόνο ο θάνατος ανθρώπους, αλλά και η ζωή. Δεν ειναι κρίμα λοιπόν κάποιος που κάποτε ηταν ο άνθρωπός σου τωρα να μην ξέρεις καν που βρίσκεται;
Λένε πως ο χωρισμός είναι σαν ένας μικρός θάνατος. Αυτός που ήταν τα πάντα για σένα, εκείνος που μαζί του μοιραζόσουν τη ζωή σου, τώρα πια δεν είναι δίπλα σου. Υπάρχει κάπου κι όμως δεν ξέρεις αν είναι καλά, πως είναι η ζωή του, τι σκέφτεται και ποια είναι τώρα τα όνειρά του. Κι αν δεν είναι κι αυτό ένας οριστικός χωρισμός τότε τι είναι;
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχεις μοιραστεί μαζί τους, ολόκληρο κομμάτι της ζωής σου, αλλά οι δρόμοι σας χώρισαν για πάντα.
Τι κι αν υπάρχει; Αν δεν υπάρχει πια στη ζωή σου πιο οριστικός ο χωρισμός δε γίνεται. Κι όταν κάποια στιγμή η τύχη τα φέρει να βρεθείτε νιώθετε πιο ξένοι από ποτέ. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Σου δίνει ανθρώπους και στους παίρνει. Είτε με τον εναν τρόπο ή τον άλλον. Μάλλον είναι γραφτό να αποχωρίζεσαι άτομα που αγαπάς για να δείξεις πως αντέχεις. Ή για να έρθουν στη ζωή σου νέα που θα σου προσφέρουν πιο δυνατά συναισθήματα που δεν είχες καν ανακαλύψει οτι υπαρχουν. Ποτέ δεν ξέρεις…
Γράφει η Σοφία
