Πόσες φορές άραγε στη ζωή μας εμείς οι γυναίκες έχουμε ερωτευτεί έναν απαγορευμένο άντρα? Σίγουρα μια ίσως και περισσότερες. Κάποιον που ενώ η καρδιά, μας λέει να προχωρήσουμε, το μυαλό μας σπρώχνει μακριά του.
Τι είναι άραγε αυτό που μας οδηγεί στο να κλείσουμε το μάτι στον όμορφο νεαρό που κάθεται απέναντι μας στο μπαρ και να ξεχάσουμε ότι όταν αυτός γεννιόταν εμείς μπορεί και να τελειώναμε το λύκειο . Γιατί ψιθυρίζουμε τον αριθμό του κινητού μας στον αρρενωπό κύριο με το τζιπάκι που μας φλερτάρει στο δρόμο ενώ βλέπουμε ότι το μεσαίο δάχτυλο του χεριού του είναι κατειλημμένο από μια βέρα. Προφανώς για τους ίδιους λόγους που δίνουμε το ‘πράσινο φως’ στην κολλητή μας να μεσολαβήσει για να γνωρίσουμε εκείνον τον κοινό γνωστό ο οποίος δηλώνει αμετανόητος εργένης και αλλεργικός σε κάθε είδους δέσμευση. Αν και εμείς οι γυναίκες μεγαλώνουμε οι περισσότερες με το όνειρο της αποκατάστασης από τον όμορφο πρίγκιπα με το άσπρο άλογο ,εκείνον που θα είναι επιτυχημένος, καλό παιδί και θα μας εμπνέει σιγουριά ,συνήθως επιλέγουμε κάποιον που σίγουρα εάν τον διάλεγε η φίλη μας θα τον χαρακτηρίζαμε επιεικώς μη ενδεδειγμένο.
Ίσως να είναι μια εσωτερική ανασφάλεια που προσπαθούμε να κρύψουμε και μας οδηγεί στο να διαλέγουμε τέτοιους άντρες. Η ανασφάλεια του ότι δεν θα καταφέρουμε να ανταπεξέλθουμε στα δεδομένα μιας κανονικής σχέσης με έναν ελεύθερο συνομήλικο άντρα που θα θέλει τα ίδια πράγματα με εμάς. Ίσως να είναι ένα στοίχημα με τον εαυτό μας να αλλάξουμε τα αρχικά δεδομένα της σχέσης και να τα φέρουμε στα μέτρα μας. Να κάνουμε τον πιτσιρικά να ωριμάσει πριν την ώρα του, τον παντρεμένο να χωρίσει την γυναίκα του και να μας κάνει πρόταση γάμου και τον αμετανόητο εργένη να μας ορκίζεται αιώνια πίστη και αφοσίωση από τη δεύτερη μέρα γνωριμίας. Μπορεί να είναι και η έλλειψη χρόνου καθώς και η πίεση της καθημερινότητας που κάνει στα μάτια μας μια τέτοια σχέση χωρίς πολλές δεσμεύσεις να φαντάζει ιδανικό σενάριο στην φάση που περνάμε.
Ότι και να είναι επειδή βαθιά μέσα μας πάντα γνωρίζουμε τους λόγους για τους οποίους κάνουμε κάτι καθώς και την εξέλιξη που θα έχουν οι όποιες αποφάσεις μας ευχόμαστε όταν η ιστορία μας τελειώσει, οι συναισθηματικές απώλειες να είναι όσο το δυνατόν λιγότερες. Τι σημαίνει αυτό? Ελπίζουμε στο τέλος μιας τέτοιου είδους σχέσης να καταλήξουμε κλαίγοντας στην αγκαλιά της κολλητής μας ενώ μας λέει ΄σε είχα προειδοποιήσει’ και όχι τελικά να κοιτάμε πίσω τα 3,4,5 χρόνια που σπαταλήσαμε άδικα δίπλα σε ένα άντρα που τώρα πια δεν μας φαίνεται τόσο ωραίος τόσο επιτυχημένος και τόσο καλός όσο παλιά….
Άραγε την επόμενη φορά που θα βρεθεί στο δρόμο μας ένας τέτοιος άντρας θα σκεφτούμε πριν ρισκάρουμε, τι είμαστε διατεθειμένες να θυσιάσουμε για χάρη του? Μπορεί ναι αλλά μπορεί και όχι γιατί πολλές φορές τα συναισθήματα μας ξεπερνούν και δεν μας αφήνουν να κάνουμε πίσω. Τότε είναι που σκεφτόμαστε… μήπως και τα αδιέξοδα τελικά οδηγούν κάπου?
Γράφει η Ελενα Rubi
